"Murder" ile başlayan albüm ilk parçada Annihilator'un klasik tarzını yansıtıyor, bu parçayı vokal yapmadan enstrümantal olarak düşünse bence parça daha iyi olurmuş, çünkü vokal arkada kısık sesle çok etkisiz.
"Sexecution" müzik olarak yine iyi ve hareketli, Jeff Waters vokal konusunda inat etmeyip hakiki bir vokalistle çalışsa daha iyi olacak fikri bu parça ile daha kuvvetleniyor.
"No Love","Never","Human Remains" ve "Dead Wrong" Annihilator çizgisinden ödün vermiyor ama işin kötüsü kendi kendilerini de fazla tekrar ediyorlar. "Wind" albüme tam fren etkisi yapıp yavaşlatıyor. "Trick And Trap" aynı şekilde yavaş başlayıp temposunu normal parçalarında ötesinde hızlandırıyor, vokal yine çok kötü.
Annihilator'un vokalle beraber bu albümdeki en kötü yanı bazı ritim kısımlarını değişik albümlerindeki gibi tekrar etmeleri. Bu durum ayrı şarkıların birbirleri ile karıştırılmasına neden oluyor. "I Want" ve "Reaction" ile devam eden albüm, baştan sona kendini tekrarlayan enstrümantal "Bastiage" ile bitiyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder