Yngwie J.Malmsteen - Attack! (2002)

Yngwie J.Malmsteen 2002 de konser albümleri ve best of albümleri dahil olmak üzere 22. albümünü piyasaya çıkardı. Attack! albümü oldukça uzun toplam 15 parça var. Yngwie bu albümdeki bazı parçalarda 90 lı yıllarda çıkardığı bazı albümlere nispeten daha eskilere dayanan tarzını tekrar ortaya çıkarmış. Albümde Yngwie lead,ryhthm,bass ve akustik yani tüm gitarları çalıyor ve vokallere eşlik ediyor. Kadrodaki diğer isimlerden Doogie White vokal, Derek Sherinian keyboard, Patrik Johansson davulda görev alıyor. Bu isimlerin hepsi ilk kez bu stüdyo albümünde birlikte çalışmışlar ve "War To End All Wars" Güney Amerika konserinin kadrosunu da oluşturuyorlar. Kısa bir not olarak eklemek gerekirse bu albümdeki kadrodakiler Yngwie'nin beraber çalıştığı 9.vokalist,5.keyboardçu ve 14.davulcu!

Parçalara gelince, açılış parçası "Razor Eater" içinde bol bol aynı tip gitar soloları olan bence çok sıradan bir parça. "Rise Up" ile daha tempolu bir parçaya kavuşuyoruz, vokal oldukça belirgin yer alıyor. Parçanın yarısına kadar aynı tempoda devam eden Yngwie, yine araya uzun bir hızlı solo atıyor. "Valley Of Kings" de gitarla epik tarzı karıştırıp sunuyor, Marching Out albümünde yaptığı gibi. Vokaller nakarat kısımlarında çok sesli. "Ship Of Fools" albümün oldukça iyi parçalarından , girişi tam Yngwie klasiği ve devamında vokal ve müzik uyumu iyi, sonrasında atılan gitar solo yerine oturmuş.

"Attack!" ismi gibi çok hızlı tempoda. "Baraque & Roll" de bazı eski parçalarından alıntıları hissetsemde resmen Yngwie döktürüyor. Parçanın isminde olduğu gibi iki ayrı tarzı sentezliyor vokalsiz olarak. Diğer albümlerini dinlememiş bir kişi gitarın nasıl çalındığına hayret edebilir.

"Stronghold","Mad Dog" ve "In The Name Of God" nispeten gitarın vokale göre daha az baskın olduğu ve fazla Yngwie'nin tarzında uzun gitar sololarının atılmadığı hard rock tarzında diyebileceğimiz parçalar. "Valhalla" albümün en uzun parçası. "Touch The Sky" keyboard ağırlıklı açılıyor ve içinde bölüm bölüm keyboard yer alıyor. Vokal tarzının benzemesi ve bir bölümdeki gitar solo dışında Malmsteen kokusu fazla yok daha çok Bon Jovi'nin ilk zamanlarını anımsatıyor.



"Iron Clad" yavaş intronun arkasından hızlanarak tempoya oturuyor."Freedom Isn't Free" blues tarzında."Majestic Blue" yine uzun bir enstrümantal, ama hız olarak "Baraque & Roll" a kıyasla çok daha yavaş tarzda çalınıyor. "Air" albümün en kısa ve sonuncu parçası. Klasik müzik etkisindeki bu entrümantal daha önceki konser albümlerinde de kısmen kullanılmıştı.

Yngwie J.Malmsteen 2002 albümünde daha önce yaptığı albümlerin etkisinden kurtulamayıp hepsinin bir karmasını yapmış. Trilogy, Eclipse, Magnum Opus, Seven Sign albümlerinin hepsinden bir parça var sanki bu albümde. Türkiye'de iki kere muhteşem konser veren Yngwie, bu albümü ile kendisini hiç tanımayanlara yaptıklarının özetini sunuyor ama senelerdir onu takip edenlere de kendini yine tekrarlamışsın dedirtiyor ne yazık ki.

2003 yılında Attack! kapsamında Türkiyeye tekrar gelen Malmsteen Ankara ve İstanbulda iki konser verdi. İstanbuldaki konserinde çevreye bol bol pena saçtı. Bende oradaydım...